Od ponad 4 lat jestem na ulicach z kobietami, na granicy z uchodźcami, na marszach z mniejszościami… Wszędzie tam, gdzie polski system nie dawał rady, a wręcz kopał leżącego. Przez ten czas kierowałem się przede wszystkim przekonaniem, że wszyscy jesteśmy równi. Te wspólne działania to ogrom cennych doświadczeń i emocji, które chcę wykorzystać do budowania lepszego jutra. Wierzę, że w kraju jeszcze będzie przepięknie, że jeszcze będzie normalnie. Zwłaszcza w Polsce powiatowej — w mniejszych miastach i na wsi. Jestem chłopakiem z Chechła Pierwszego, wsi leżącej na skraju dawnych województw sieradzkiego i łódzkiego. Wiem doskonale, co to znaczy wykluczenie. Brak dostępu do szkoły muzycznej, do biblioteki, kult Kościoła i stereotypów to tylko niektóre z bolączek, które odczułem na własnej skórze. W ostatnich latach, przez przyzwolenie na hejt płynący od rządzących, nawet wypowiedzenie własnego zdania stało się niebezpieczne. Teraz wiem, że wiele osób mi kibicuje, mówią, że to, co robię, jest bardzo odważne. To ogromne wsparcie, ale pamiętam też groźby, pocięte plakaty z moim wizerunkiem. Zrozumiałem, że takich ludzi jak ja jest więcej, ale strach przed oczernianiem i wskazaniem palcem z ambony jest zbyt duży. Przecież ktoś, kto nosi jedzenie umierającym w przygranicznym lesie uchodźcom, to zdrajca! Ktoś, kto staje na czele strajku kobiet, to wróg ojczyzny! Nieraz okrzyknięto mnie sojusznikiem Łukaszenki czy mordercą dzieci… Nawet gdy jeździliśmy na granicę z Ukrainą ze wsparciem i przywoziliśmy do nas kobiety z dziećmi, to znaleźli się tacy, którzy widzieli w tym fałsz i próbę lansu. Skąd ta zawiść i agresja? To politycy sprawili, że rodziny się podzieliły, a sąsiad sąsiada utopiłby w łyżce wody. Za co? Ano choćby za to, że wywiesi tęczową flagę. Ciężko w to uwierzyć, ale w mniejszych społecznościach ludzie nadal boją się przyznać, że cierpią na depresję, bo łatka do przypięcia już czeka za poruszającą się w oknie firanką sąsiada. Problemów w tej mniejszej Polsce jest wiele i tylko osoba, która je zauważa, ma szansę zawalczyć o poprawę. Moim marzeniem jest Polska, w której nie trzeba jechać daleko do lekarza czy na koncert. W której młodzi ludzie mają równe szanse, aby dobrze się wykształcić i nie musieć uciekać za godnym życiem do Warszawy, Łodzi czy Wrocławia